Αν θέλαμε να περιορίσουμε σε δυο λέξεις-κλειδιά τα μυστικά της μαγείας, τότε ασφαλώς αυτές θα πρέπει να ήταν η θέληση και η φαντασία. Φαντασία είναι η λειτουργία των ενσυνείδητων οργανισμών να οραματίζονται πράγματα, ιδέες και καταστάσεις εκεί που δεν υπάρχουν. Θέληση είναι η ενέργεια βούλησης ενός ατόμου. Όταν αυτά τα δυο συνδυαστούν, τότε το άτομο μπορεί να κατευθύνει την προσοχή του σε κάτι που, αν τι μια στιγμή δεν υφίσταται, μπορεί την αμέσως επόμενη να γίνει απτό – αρχικά στην οθόνη της φαντασίας του μυαλού, αργότερα στις ίδιες τις πράξεις του.
Τι θα γινόταν, όμως, αν το άτομο που στρέφει όλη τη θέλησή του σε μια φανταστική πραγματικότητα ενδυθεί πλήρως και ενεργειακά το όραμα που χτίζει; Μήπως τότε θα γινόταν ο ίδιος η ιδέα που μέχρι πριν σκιαγραφούσε στο μυαλό του μόνο; Ή μήπως θα γινόταν φάρος για την προσοχή δυνάμεων έξω και πέρα από το άτομο αυτό, ίσως ακόμη και δυνάμεων υπερφυσικών;
Η απάντηση και στα δυο είναι θετική, όμως πριν φτάσουμε στο θέμα αυτό, αξίζει πιστεύω να εξετάσουμε ένα από το διασημότερο γέννημα της ανθρώπινης φαντασίας του 20ου αιώνα, που κατόρθωσε να κερδίσει το ενδιαφέρον μιας στρατιάς πραγματικών μάγων, μετατρέποντας μια pulp λογοτεχνική μυθοπλασία σε μια πλήρη μαγική σχολή, σ’ ένα κανονικό ρεύμα αποκρυφισμού, ακόμη και σε αναγνωρισμένη θρησκεία…

Τι είναι η Μυθολογία Κθούλου;
Ήταν τη δεύτερη και τρίτη δεκαετία του περασμένου αιώνα όταν ο Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ, ένας ξενοφοβικός μυθιστοριογράφος από το Πρόβιντενς της Αμερικής, οραματίστηκε ένα καινούργιο σύμπαν εξωγήινων θεών, πανάρχαιες σέκτες υψηλής μαγείας, και ένα ακατονόμαστο βιβλίο γραμμένο από τον Αμπντούλ Αλχαζρέντ, έναν ποιητή που το κισμέτ του ήταν να καταβροχθισθεί από αόρατα πλάσματα στο μέσο της αγοράς της αρχαίας Δαμασκού.
Όπως ο ίδιος ο Λάβκραφτ εξηγεί στην αλληλογραφία του, η λέξη Νεκρονομικόν ήταν προϊόν ενός ονείρου, ενώ αργότερα το σύνολο της Μυθολογίας Κθούλου θα αποτελέσει και αυτό παράγωγο των λογοτεχνικών του επιρροών (από λαμπρούς συγγραφείς του φανταστικού και του τρόμου, όπως τον Λόρδο Ντάνσανυ, τον Άρθουρ Μάχεν, και φυσικά τον Ε.Α. Πόε), όπως και αποκύημα μιας σειράς ονείρων -ακατάσχετων εφιαλτών για την ακρίβεια- που σχεδόν καθημερινά συντρόφευαν τον ύπνο του.
Σύμφωνα πάντα με τη φαντασία (;) του Λάβκραφτ, εκατομμύρια αιώνες πριν την εποχή του ανθρώπου, μια φυλή υπερδύναμων εξωγήινων πλασμάτων έφτασε στον κόσμο μας από τον πλανήτη Γιουγκόθ. Πρόκειται για τους Μεγάλους Παλαιούς, πλάσματα τόσο ξένα στην ανθρώπινη λογική που δύσκολα μπορεί κάποιος να συλλάβει τον πολιτισμό τους, πόσο δε την επιστήμη τους, που στα δικά μας μάτια μοιάζει με μαγεία.
Καθώς, λοιπόν, οι χιλιετηρίδες ωρίμαζαν τη Γη και οι Παλαιοί που την κατοικούσαν γερνούσαν, η αυτοκρατορία τους έσβησε μαζί με τις κυκλώπειες πόλεις, που η μια μετά την άλλη γκρεμίζονταν ή καταποντίζονταν.
Σιγά σιγά η ιστορία έδωσε τη θέση της στους θρύλους και η κάθοδος της δυναστείας του Μέγα Κθούλου έγινε αντικείμενο μύθων και λατρείας από περίεργες σέκτες που, δρώντας στις σκιές των επίσημων θρησκειών, εργάζονταν υπομονετικά για να φέρουν ξανά πίσω τους θεούς που, δίχως να έχουν πεθάνει, κοιμούνται στον πάτο της θάλασσας, μέσα σε βαθιά σπήλαια, κρυμμένοι μέσα στις αρχαίες και απάτητες ζούγκλες.
Όλα αυτά, λοιπόν, και πολλά περισσότερα εξιστορούσε το καταραμένο Νεκρονομικόν που, περνώντας από χέρι σε χέρι, έφτασε στα γραπτά του Λάβκραφτ, για να εμπνεύσει με τη σειρά του περισσότερους συγγραφείς, φίλους του Χάουαρντ.
Και έτσι, με την πάροδο του χρόνου, σπουδαία πρόσωπα του φανταστικού, όπως ο Κλαρκ Άστον Σμιθ, ο Όγκουστ Ντέρλεθ, ο Ρόμπερτ Μπλοχ και πιο πρόσφατα ο Μπράϊαν Λάμλεϊ και ο Νιλ Γκέιμαν, θα επαναλάβουν το mythos που σχεδίασε ο Λάβκραφτ, προσθέτοντας ακόμη περισσότερα στοιχεία.
Κάπου εδώ, όμως, προκύπτει ένα ενδιαφέρον παράδοξο: πώς γίνεται ένα δημιούργημα της φαντασίας, όπως η Μυθολογία Κθούλου, να απασχολεί πολύ σοβαρά το πλήθος των μάγων που προανέφερα; Η απάντηση είναι ίσως ακόμη πιο περίεργη…

Και Εγένετο Νεκρονομικόν!
Σε μυριάδες επιστολές του, ο Λάβκραφτ επαναλάμβανε ξανά και ξανά πως το Νεκρονομικόν ήταν ένα φανταστικό βιβλίο και πως ο ίδιος δεν είχε ιδέα από τις δοξασίες του αποκρυφισμού, πέρα από μια στοιχειώδη γνώση που απέκτησε μελετώντας κάποια σχετικά εγκυκλοπαιδικά λήμματα και μερικά ανάλογα βιβλία ανθρωπολογίας και φολκλορισμού.
Μάλιστα, ένα από τα έργα που τον επηρέασαν περισσότερο ήταν το The Witch Cult in Western Europe (1921) της Margaret Murray, το οποίο αξίζει να σημειώσω πως επηρέασε σημαντική και τον ιδρυτή της θρησκείας Wicca, Gerald Gardner!
Παρ’ όλες τις αντιδράσεις του Λάβκραφτ, όμως, οι αναγνώστες συνέχιζαν να ψάχνουν με ενδιαφέρον σε βιβλιοθήκες και παλαιοβιβλιοπωλεία το μιαρό Νεκρονομικόν. Η βιβλιοθηρεία αυτή δε, έφτασε στο αποκορύφωμά της όταν ο Λάβκραφτ πέθανε το 1937 και πολύ περισσότερο αργότερα, όταν τα διηγήματά του θα κυκλοφορήσουν πιο προσεγμένα από τις εκδόσεις Arkham House.
Βλέπετε, ο ρεαλιστικός τρόπος γραφής του Λάβκραφτ, η εκκεντρική του προσωπικότητα, αλλά και το γεγονός πως για το ίδιο θέμα γράφανε σχεδόν ταυτόχρονα πολλοί διαφορετικοί συγγραφείς, έκαναν τους αναγνώστες να πιστέψουν πως πίσω από τις ιστορίες των αγαπημένων τους συγγραφέων θα πρέπει να κρύβεται μια αληθινή, αλλά μέχρι τότε παραγκωνισμένη ιστορία.
Πολλοί, λοιπόν, άρχισαν να αναζητούν το αυθεντικό Νεκρονομικόν και επειδή όταν κάτι το θέλεις πολύ, αυτό τείνει να γίνει πραγματικότητα, το πρώτο αληθινό (;) Νεκρονομικόν έφτασε στα χέρια του Ντέρλεθ το 1946. Το όνομα του ήταν Cultus Maleficarum και έφερε την υπογραφή του Fred L. Pelton.
Σήμερα το βιβλίο αυτό είναι σχεδόν άγνωστο, αποτελεί όμως το «αρχέτυπο» όλων των υπόλοιπων ψευδεπίγραφων και κάλπικων Νεκρονομικόν… διότι θα υπάρξουν πολλά ακόμη, από το πλέον γνωστό και πολυχρησιμοποιημένο Necronomicon του Simon μέχρι και την σειρά βιβλίων κθουλικής μαγείας που έχει βγάλει ο Donald Tyson την τελευταία πενταετία.
Καθώς, λοιπόν, οι προθήκες των βιβλιοπωλείων και των occult shops άρχιζαν να γεμίζουν με Νεκρονομικόν, δεν άργησε να στραφεί και το ενδιαφέρον της διεθνούς αποκρυφιστικής σκηνής στη σκοτεινή Μυθολογία Κθούλου…

Θεμελιώνοντας την Αληθινή Μαγεία του Νεκρονομικόν
Από την αριστερή πλευρά του Ατλαντικού, την αρχή έκανε η Εκκλησία του Σατανά του Anton LaVey, όπου στο δεύτερο σατανικό του σύγγραμμα (The Satanic Rituals, 1972) θα συμπεριλάβει δυο τυπικά που έγραψε για αυτόν ο μαθητής του και αργότερα ιδρυτής του Ναού του Σεθ, Michael Aquino.
Πρόκειται ασφαλώς για τελετουργικά που είναι εμπνευσμένα από τη Μυθολογία Κθούλου και συμπεριλαμβάνουν αρχές και ορολογίες του mythos.
Από την δεξιά πλευρά του Ατλαντικού, τώρα, και πιο συγκεκριμένα στην Αγγλία ξανά του 1972, ο ιδρυτής του Τυφώνειου Τάγματος Kenneth Grand θα κυκλοφορήσει το βιβλίο του The Magical Revival, στο οποίο, εκτός των άλλων, θα συγκρίνει τα πρόσωπα και τις έννοιες της μυθολογίας Κθούλου με την Θελημική μαγική φιλοσοφία και θεολογία του Άλιστερ Κρόουλυ.
Αρκετά χρόνια αργότερα τη σκυτάλη θα αναλάβει η σχολή Χαοτικής Μαγείας, που κατορθώνει να αποδείξει πως σημασία δεν έχει το πλαίσιο μέσα στο οποίο δουλεύει ο μάγος, όσο ο βαθμός της πίστης του προς αυτό. Ως εκ τούτου, μπορεί κανείς να δοξολογεί τους Μεγάλους Παλαιούς και αυτό να φέρνει κυριολεκτικά αποτέλεσμα!
Στην πορεία των ετών περισσότερες σχολές και αυτόκλητοι μάγοι θα στρέψουν την προσοχή τους στην αποκρυφιστική πλευρά του mythos, κατασκευάζοντας ένα λειτουργικό αλλά -λίγο ως πολύ- διαφορετικό για τον καθένα σύστημα πρακτικής μαγείας του Νεκρονομικόν
Αυτό, λοιπόν, που κάποτε ανήκε στη φαντασία των λίγων έγινε πράξη και τα πνεύματα του απαγορευμένου τόμου άρχισαν να ενσαρκώνονται στους μαύρους καθρέπτες των επικλητών τους…

Οι Σέκτες του Κθούλου Σήμερα
Μέχρι σήμερα έχουν εμφανιστεί πολλές διαφορετικές ομάδες λατρείας των Μεγάλων Παλαιών. Αρκετές από αυτές έσβησαν από το χάρτη αρκετά νωρίς, είτε γιατί η πίστη τους δεν ήταν αυθεντική είτε γιατί οι πεποιθήσεις τους οδήγησαν σε αδιέξοδο. Όπως και να έχει, σήμερα, εν έτει 2011 υπάρχουν και εργάζονται τουλάχιστον εφτά τάγματα. Αυτά είναι: Order of the Necronomicon, Cult of Cthulhu, Esoteric Order of Dagon, Temple of Shub-Niggurath, Order of the Trapezoid, Ordo Nabu Maerdechai, και το Ansactus Cechoslovacica Esoterica Templum de Antiquelis της Πράγας.
Οι αδελφότητες που προανέφερα περιλαμβάνουν το πάνθεον του Νεκρονομικόν στον πυρήνα των εργασιών τους. Υπάρχουν, όμως, και αρκετές ακόμη, που στα πλαίσια του σκοτεινού τους εσωτερισμού χρησιμοποιούν ενίοτε στοιχεία από το mythos, όπως το Arcanus Ordo Nigri Solis, το Order of the Nine Angles, το Temple of the Vampire, και μέχρι πριν λίγα χρόνια, το Lodge Magan.
Είτε έμμεσα είτε όχι, όμως, όλες αυτές οι ομάδες αποδεικνύουν πως η πραγματική Μαγεία μπορεί να εκφραστεί μέσα από τις εικόνες και τις ιδέες της Μυθολογίας Κθούλου, πως υπάρχει μια άσβεστη φλόγα γνήσιου ενδιαφέροντος και δύναμης που ακούει στο όνομα Ρεύμα του Νεκρονομικόν, και πως το πνευματικό αυτό κίνημα μπορεί να βοηθήσει τον άνθρωπο να γνωρίσει όχι μόνο τον εαυτό του, αλλά και τις ανώτερες υποστάσεις του κόσμου μας. Στο σημείο αυτό ίσως να αναρωτιέστε το πώς ακριβώς μπορεί να συμβαίνει αυτό; Προσέξτε, λοιπόν…

Σχετικά με τον Λαβκραφτικό Σατανισμό
Από τη στιγμή που ο LaVey ενσωμάτωσε στις Σατανικές του δραστηριότητες την ψευδομυθολογία του Λάβκραφτ, αυτοί που έδειξαν μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τη Μυθολογία Κθούλου ήταν οι εκπρόσωποι και οι φίλοι του Left Hand Path, οι οποίοι στους σκοτεινούς πρωταγωνιστές του mythos προσπαθήσανε να αντιστοιχίσουν τις οντότητες του Sitra Ahra.
Κάπως έτσι, και για μια μερίδα αποκρυφιστών, η μαγεία του Νεκρονομικόν ερμηνεύτηκε καθαρά ως κλιφωθική, και οι Μεγάλοι Παλαιοί ως δαίμονες με… εξωγήινα ονόματα.
Μ’ αυτό τον τρόπο, λοιπόν, γεννήθηκε ο Λαβκραφτικός Σατανισμός, όπου διακρίνουμε τουλάχιστον τρεις μορφές μαγικής άσκησης:
1) Επικλήσεις προς τους Μεγάλους Παλαιούς – όπως συμβαίνει με το Κάλεσμα του Κθούλου από τον Aquino.
2) Τελετουργία μέσω εστίασης σε ένα υλικό αντικείμενο – όπως συμβαίνει με το τετράεδρο κρύσταλλο στο Τυπικό των Εννέα Γωνιών του Order of the Nine Angles.
3) Συνειδησιακό πέρασμα σε άλλες καταστάσεις και διαστάσεις πραγματικότητας (pathworking) – όπως συμβαίνει με τον οραματισμό του Μεγάλου Τραπεζόεδρου του Temple of the Vampire.
Εργαζόμενος προσωπικά πάνω στο Ρεύμα του Νεκρονομικόν τα τελευταία πέντε χρόνια, έχω διαπιστώσει πως ο κθουλικός αποκρυφισμός (yog-sothothery ή θεϊστικός κθουλισμός για κάποιους) εμπεριέχει ήδη ένα μεγάλο πλούτο από τελετουργίες, όπως και διαθέτει χώρο για το σύγχρονο ασκητή να προσθέσει το δικό του λιθαράκι εμπειρίας και γνώσης στο όλο (εν δυνάμει) σύστημα.
Η βάση όλων των τύπων πρακτικής μαγείας, όμως, που μπορεί να απασχολήσει αυτούς που εργάζονται με το Νεκρονομικόν, πιστεύω πως είναι οι τρεις προαναφερθείσες κατηγορίες.
Το πραγματικό ερώτημα, παρ’ όλ’ αυτά, έγκειται αλλού: α) το σύστημα του Νεκρονομικόν θα πρέπει να ακολουθεί τις μεταμοντέρνες αντιλήψεις του χαοτικισμού ή να συμφωνεί με την γριμοριακή φιλοσοφία, και β) ποιο το γενικότερο όφελος;
Η απάντηση στο πρώτο ερώτημα διαφέρει από συγγραφέα σε συγγραφέα. Για κάποιους, οι Μεγάλοι Παλαιοί μπορούν και πρέπει να βρούνε τη θέση τους πάνω στο Δέντρο του Θανάτου.
Κάποιοι έχουν γράψει βιβλία που βασίζουν τη δομή τους στα υπάρχοντα γριμόρια, παρουσιάζουν δηλαδή μια σειρά από επικλήσεις, κύκλους προστασίας και ευφάνταστα sigils. Κάποιοι άλλοι, τέλος, πιστεύουν πως το όλο θέμα θα πρέπει να απέχει από δογματικούς τύπους και να είναι ελεύθερα συγκριτικό, ώστε να αποτελεί ένα υποκειμενικό έργο αυτογνωσίας και ανέλιξης.
Η θέση μου συμφωνεί με την τελευταία επιλογή, γι’ αυτό και παραμένω σκεπτικός κάθε φορά που συναντώ τα γριμοριακά πονήματα αγνώστων μάγων με βαρύγδουπα ονόματα! Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως πρόκειται για προσωπικές εμπειρίες, που η αντικειμενική τους αξία μπορεί και να είναι μηδαμινή.
Αν, λοιπόν, υπάρχει κάτι που θα πρέπει να αναζητήσει κανείς στην αληθινή μαγεία του Νεκρονομικόν, αυτό πιστεύω πως πρέπει να είναι οι έννοιες (τα μαύρα αρχέτυπα, αν προτιμάτε) πίσω από τα ονόματα και τις πρακτικές… Αυτό είναι το αληθινό κλειδί!

Περνώντας τις Πύλες στις Διαστάσεις του Άλλου
Τι πραγματικά είναι, λοιπόν, το Νεκρονομικόν; Υπάρχουν πολλές ερμηνείες εδώ, αυτή που προτιμώ προσωπικά θέλει να πρόκειται για το Βιβλίο των Νεκρών Ονομάτων. Εκ πρώτης όψεως, ο τίτλος αυτός παραπέμπει σε μυστήρια νεκρομαντείας, στην πραγματικότητα, όμως, αφορά τις δυνάμεις εκείνες που η συνείδησή μας έχει λησμονήσει! Το Νεκρονομικόν, συνεπώς, είναι η διεργασία ανάμνησης (και αποκάλυψης) του λόγου, δηλαδή της δημιουργικής αρχής που κρύβουμε μέσα μας.
Η γλώσσα δεν είναι απλά ένα μέσο για να επικοινωνούμε ιδέες για τον κόσμο, αλλά ένα εργαλείο για να φέρνουμε τον κόσμο σε ύπαρξη. Η «πραγματικότητα» δεν είναι απλά κάτι που βιώνεται ή αντικατοπτρίζεται στη γλώσσα, αλλά κάτι που παράγεται κυριολεκτικά από το λόγο, όπως ακριβώς γινόταν με τους Σαμάνους, που ο κόσμος τους ήταν οι ιστορίες που διηγούνταν…
Καθόλου παράξενο, λοιπόν, που ο Λάβκραφτ χρησιμοποίησε μια νέα ακαθόριστη γραμματική για να ονοματοδοτήσει τους θεούς του -κατά αντιστοιχία των βαρβαρικών ονομάτων στην Γνωστική μαγική πρακτική- ενώ κατεβάζει τους ήρωες του στις σπηλιές των φιδιών για να δρασκελίσουν τις διαστάσεις των κόσμων μέσα από παράξενες γωνίες και κρατώντας περίεργα κλειδιά.
Το σκοτάδι στο σύμπαν του Νεκρονομικόν είναι το γοτθικό δάσος του ασυνειδήτου μας, και η νύχτα το ευρύτερο μαγικό πλαίσιο δράσης.
Αν θέλουμε, λοιπόν, να περάσουμε στις διαστάσεις των Παλαιών και να γνωρίσουμε τα μυστικά της μαγείας του αυθεντικού Νεκρονομικόν, θα πρέπει να κατέλθουμε βαθιά μέσα μας και να έρθουμε αντιμέτωποι με τους τρόμους των εσωτερικών μας δωμάτων.
Η δαιμονική όψη των πλασμάτων του mythos, άλλωστε, δεν είναι τυχαία: ο φόβος είναι σαν τη φωτιά, μπορεί να μας αφυπνίσει από το λήθαργο του συμβατού και να μας εξαγνίσει!
Κατεβαίνοντας, λοιπόν, σαν μια άλλη Ινάννα, σαν ένας άλλος Ορφέας και Όντιν, ο μάγος περνάει από σταδιακές πύλες, μέχρι ωσότου να φτάσει στον πυρήνα της ύπαρξής του. Πρόκειται ασφαλώς για το Μυστικό ή Μαύρο Ήλιο, που στον εσωτερισμό του Νεκρονομικόν αντιστοιχεί στον Αζαθώθ.
Αυτό είναι και το ύστατο όφελος της Κθουλικής μαγείας - η γνώση του Κέντρου, που είναι μικροκοσμικό είδωλο της όλης πλάσης. Η δε πορεία προς αυτό το θεοσοφικό σημείο είναι ένα μυητικό μονοπάτι ψυχανωδίας, που ακολουθεί τα πρότυπα του ιουδαϊκού γνωστικισμού Μέρκαβα… αλλά δεν θέλω να σας κουράσω περισσότερο με επιπλέον ορολογίες και παράξενες φιλοσοφίες.
Άλλωστε, όσοι θέλετε να μάθετε περισσότερα για το Ρεύμα του Νεκρονομικόν, το ιστορικό, φιλοσοφικό και πρακτικό του περιεχόμενο, μπορείτε να αναζητήσετε το δίτομο έργο μου Necronomicon (2008) και Νεκρονομικόν: Το Μονοπάτι του Μαύρου Θεού (2011) που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αρχέτυπο.